Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Η εκπαίδευση των παιδιών στο Βυζάντιο δεν ήταν υποχρεωτική. Υπήρχαν μόνο ιδιωτικά και εκκλησιαστικά σχολεία, που λειτουργούσαν σε σπίτια, σε ναούς ή σε μοναστήρια. 

Οι γονείς πλήρωναν δίδακτρα σε είδος ή χρήματα, ανάλογα με το επάγγελμα τους. Τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο σε ηλικία έξι ως οκτώ χρόνων.

Το βασικό σχολείο είχε τέσσερις τάξεις. Στις δύο μικρότερες οι μαθητές μάθαιναν να γράφουν, να διαβάζουν και να λογαριάζουν. Ασκούνταν ακόμη να ακούν προσεχτικά το δάσκαλό τους και να προφέρουν σωστά τα λόγια τους.

Στις μεγαλύτερες τάξεις διδάσκονταν ορθογραφία, γραμματική και αριθμητική. Αποστήθιζαν ιστορίες από τον Όμηρο, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και από τους μύθους του Αισώπου. Στα σχολεία ακόμη μάθαιναν να τραγουδούν και να ψέλνουν.

Στα εκκλησιαστικά σχολεία, εκτός από τα παιδιά της πόλης, συχνά φοιτούσαν δωρεάν ορφανά παιδιά ή μαθητές από άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας, που διακρίνονταν για τη φιλομάθειά τους.

Τα κορίτσια κι ένας μεγάλος αριθμός αγοριών, που οι γονείς τους δεν είχαν να πληρώσουν δίδακτρα, δεν πήγαιναν σχολείο. Έμεναν στο σπίτι, έπαιζαν στις αυ­λές και στους δρόμους και βοηθούσαν τους γονείς τους στις δουλειές.

Κοπέλες στον αργαλειό

Την αγωγή αυτών των παιδιών αναλάμβαναν οι γονείς, οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Αυτοί μάθαιναν στα παιδιά ιστορίες για τη ζωή και τον τόπο τους και τα ασκούσαν να διατηρούν τα έθιμα και τις παραδόσεις των Βυζαντινών. Τα κορίτσια κοντά στις μητέρες τους μάθαιναν να κεντούν, να πλέκουν και να υφαίνουν.

Τα αγόρια που δεν πήγαιναν στο σχολείο μάθαιναν από μικρή ηλικία τέχνες κοντά σε ειδικούς τεχνίτες. Εκεί εργάζονταν, ως άμισθοι μαθητευόμενοι, συνεχώς δύο χρόνια. Ύστερα εργάζονταν κοντά τους με αμοιβή ή αναζητούσαν αλλού εργασία. Κάθε τεχνίτης μπορούσε να έχει μόνο δύο μαθητευόμενους. Ο σεβασμός των νέων αυτών προς το «αφεντικό» τους ήταν μεγάλος και συχνά κρατούσε για όλη τους τη ζωή.

 «Ο μη δαρείς ου παιδεύεται»

Οι τιμωρίες των μαθητών ήταν συνηθισμένο γεγονός στα βυζαντινά σχολεία. Το ραβδί και η βέργα ήταν απαραίτητα μέσα διδασκαλίας για την εποχή. Οι τιμωρίες αυτές, συνήθως, γίνονταν με την έγκριση ή την προτροπή των γονέων. Γονείς και δάσκαλοι πίστευαν ότι: «Όποιος δε δαρθεί δε μαθαίνει γράμματα».

 ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:

 Την εργασία επιμελήθηκε ο μαθητής Δημήτρης Σ.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Η Κωνσταντινούπολη ήταν χτισμένη στις πλαγιές επτά λόφων, γι’ αυτό πολλοί την έλεγαν και «Επτάλοφη». 

Οι εφτά λόφοι, στις πλαγιές των οποίων ήταν χτισμένη η Κωνσταντινούπολη

 Όλα σχεδόν τα σπίτια της έβλεπαν στις θάλασσες του Βοσπόρου, της Προποντίδας και του Κεράτιου κόλπου, που την περιέβαλαν.

Όλα τα σπίτια έβλεπαν στη θάλασσα

Χώρος συνάντησης και καθημερινή επικοινωνίας των Βυζαντινών ήταν οι πλατείες και οι αγορές της Πόλης. Η μεγαλύτερη απ’ αυτές έφερε το όνομα του ιδρυτή της και ήταν στο μέσο της Μέσης λεωφόρου, που διέσχιζε την Πόλη. 

Η αγορά του Κωνσταντίνου

Κοντά της ήταν οι αγορές των αυτοκρατόρων Θεοδόσιου και Αρκαδίου καθώς και άλλες μικρότερες.

Αναπαράσταση της αψίδας στην είσοδο της αγοράς του Θεοδόσιου

 Δεξιά κι αριστερά της Μέσης λεωφόρου υπήρχαν τοξωτές στοές και εκατοντάδες καταστήματα, από τα οποία οι Βυζαντινοί αγόραζαν ό,τι επιθυμούσαν. Εδώ είχαν τα σπίτια τους και οι πιο εύπορες οικογένειες.

Εκτός από τις σταθερές αγορές υπήρχαν και οι υπαίθριες.  Αυτές λειτουργούσαν στο κέντρο και στις λαϊκές συνοικίες της Πόλης, ορισμένες ημέρες της εβδομάδας. 

Υπαίθρια αγορά σε λαϊκή συνοικία της Πόλης

Εκεί πουλούσαν τα προϊόντα τους πολλοί παραγωγοί και βιοτέχνες σε καλύτερες τιμές. Γι’ αυτό τις επισκεπτόταν πολύς κόσμος. Σ’ αυτές σύχναζαν και πλανόδιοι διασκεδαστές.

Μουσικός και ταχυδακτυλουργός σε υπαίθρια αγορά της Πόλης

Την επίβλεψη της αγοράς είχε ο Έπαρχος της Πόλης , ο οποίος ενημερωνόταν τακτικά για την επάρκεια και την ποιότητα των αγαθών αλλά και τις τιμές τους. Ιδιαίτερη προσοχή έδειχνε για τα είδη πρώτης ανάγκης.

Οι γιορτές

Οι Βυζαντινοί είχαν πολλές γιορτές δημόσιες, οικογενειακές και θρησκευτικές. Τιμούσαν ιδιαίτερα τους τοπικούς αγίους και συμμετείχαν ευχάριστα στις εκδηλώσεις λατρείας τους. 
Στα πανηγύρια που γίνονταν τη μέρα της γιορτής τους, μετά τη θεία λειτουργία, έτρωγαν, έπιναν, χόρευαν και τραγουδούσαν. 

Βυζαντινοί μουσικοί

Τους άρεσε ιδιαίτερα η μουσική και πολλοί έψελναν, τραγουδούσαν και έπαιζαν μουσικά όργανα.

Π.Σ. ΔΕΛΤΑ " ΜΑΓΚΑΣ"

(1992) Δέλτα Πηνελόπη - Μάγκας

ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ, Ο ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΙ

Το σημαντικότερο από τα έργα του Κωνσταντίνου στη νέα πρωτεύουσα ήταν το ιερό παλάτι . 

Το παλάτι, χτισμένο σε λόφο πάνω από το Βόσπορο και την Προποντίδα

 Στο εσωτερικό του, εκτός από την κατοικία του αυτοκράτορα και της οικογένειας του, υπήρχαν κτήρια για τη στέγαση των κρατικών υπηρεσιών, αίθουσες υποδοχής των επισκεπτών, τραπεζαρίες και χώροι για τη φιλοξενία τους, εκκλησίες και παρεκκλήσια. Το οικοδομικό συγκρότημα συμπλήρωναν τα κτίσματα για τη διαμονή της φρουράς. 

Όλα αυτά συνδέονταν με υπαίθριες στοές, διαδρόμους, εσωτερικές αυλές και κήπους, οι οποίοι ήταν διακοσμημένοι με κρήνες, ψηφιδωτούς διαδρόμους και έργα τέχνης, αλλά και με σπάνια φυτά και άνθη.

ΔΕΙΤΕ ΨΗΦΙΔΩΤΑ ΠΟΥ ΣΤΟΛΙΖΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΛΑΤΙ

Προέκταση των χώρων του παλατιού και φυσική συνέχειά του ήταν ο ιππόδρομος. 

Αναπαράσταση του Ιππόδρομου

Ως πρότυπο του είχε το Κολοσσαίο της Ρώμης, αλλά ήταν προσαρμοσμένος στο χώρο του παλατιού και της νέας πρωτεύουσας.

Στήλη στον Ιππόδρομο, προερχόμενη από το μαντείο των Δελφών, σε ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων στις Πλαταιές

Στις μαρμάρινες κερκίδες του κάθονταν χιλιάδες θεατές, αρκετές φορές το χρόνο, για να χαρούν τις ιπποδρομίες, τους αγώνες και τις  άλλες εκδηλώσεις που γίνονταν εκεί. 

Αναπαράσταση των κερκίδων του Ιππόδρομου

Οι ιπποδρομίες γίνονταν σε καθορισμένες ημερομηνίες και τις παρακολουθούσε συχνά και ο αυτοκράτορας από το ειδικό θεωρείο του.

Αναπαράσταση του θεωρείου στον ιππόδρομο απ` όπου ο Αυτοκράτορας παρακολουθούσε τις ιπποδρομίες

 Ιπποδρομίες γίνονταν, με άδεια του παλατιού, και σε κάποιες έκτακτες περιπτώσεις για να γιορτάσουν ευχάριστα γεγονότα ή για να τιμηθούν ξένοι άρχοντες ή πρεσβείες που επισκέπτονταν την Πόλη. 
Στη διάρκεια των ιπποδρομιών οι θεατές επευφημούσαν τον αυτοκράτορα και συχνά εξέφραζαν σ' αυτόν τα αιτήματα ή και τα παράπονά τους.

Το αγαπημένο αγώνισμα των Βυζαντινών, οι ιπποδρομίες

Η οργάνωση των ιπποδρομιών είχε ανατεθεί στους Δήμους. Οι Δήμοι ήταν αθλητικά σωματεία, που είχαν μέλη και οπαδούς πολίτες που τους άρεσαν οι ιππικοί αγώνες. Από τα χρώματα των στολών και των λαβάρων τους, οι Δήμοι ονομάζονταν Πράσινοι, Βένετοι (Γαλάζιοι), Λευκοί και Κόκκινοι. Το κοινό πάθος για τη νίκη των ομάδων τους όμως τους έκανε να φιλονικούν συχνά μεταξύ τους.

Στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, πάνω από την αφετηρία των ιπποδρομιών, ήταν αφημένα τα τέσσερα χάλκινα άλογα του αρχαίου γλύπτη Λυσίππου.

Τα άλογα του Λυσίππου που σήμερα βρίσκονται στη Βενετία

Ο Ιππόδρομος της Κωνσταντινούπολης4

Εδώ τα έφερε (το 390 μ.Χ.) ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α' από τη Χίο, την πατρίδα του Ομήρου. Κι έμειναν 800 περίπου χρόνια, ως το 1204 μ.Χ. Τότε κατέλαβαν την Πόλη οι Βενετοί και τα μετέφεραν στην πατρίδα τους. Ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων τα μετέφερε για κάποια χρόνια στο Παρίσι. Το 1814 ξαναγύρισαν στη Βενετία και ως σήμερα κοσμούν την πλατεία του προστάτη της Αγίου Μάρκου. Η ιπποδρομία δεν τελείωσε. Το τέρμα της είναι στη Χίο…

Σημερινή άποψη του ιππόδρομου

Το Μέγα (Ιερό) Παλάτιον της Κωνσταντινούπολης4

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΗ

 Η Βυζαντινή αυτοκρατορία μένει ενωμένη έως τα τέλη του 4ου μ.Χ. αιώνα. Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Θεοδόσιου όμως μετακινούμενοι λαοί  - Ούννοι, Γότθοι και Βάνδαλοι - παραβιάζουν τα βόρεια σύνορα και απειλούν την αυτοκρατορία. 

Τότε ο Θεοδόσιος, λίγο πριν από το θάνατο του (395 μ.Χ.), μοίρασε την αυτοκρατορία στους δυο γιους του, πιστεύοντας ότι έτσι θα κυβερνιόταν καλύτερα.

Οι γιοι του Θεοδόσιου

 Ο  Αρκάδιος πήρε το ανατολικό της τμήμα και ο Ονώριος το δυτικό.

 Ο Αρκάδιος και ο γιος του Θεοδόσιος Β΄ που τον διαδέχτηκε, οργάνωσαν το ανατολικό κράτος και αντιμετώπισαν τον κίνδυνο με πολεμικά και διπλωματικά μέσα. 

Θεοδόσιος Β΄

•  Οχύρωσαν με διπλό τείχος την Πόλη,
• έβαλαν πλωτές φρουρές στο Δούναβη και 
• έκλεισαν πολυδάπανες συμφωνίες ειρήνης με τους  γείτονες που τους απειλούσαν.

Αναπαράσταση των Θεοδοσιανών τειχών

Μέρος των τειχών όπως σώζονται σήμερα

Σχηματική αναπαράσταση του Θεοδοσιανού διπλού τείχους της Κωνσταντινούπολης και της εξωτερικής τάφρου που προστέθηκε αργότερα

ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

Σε κάποιους απ' τους γειτονικούς λαούς , μάλιστα, έδωσαν γη για καλλιέργεια και άλλους τους πήραν ως μισθοφόρους στο βυζαντινό στρατό.

Οι κάτοικοι του Ανατολικού κράτους εκτιμούσαν όλα αυτά, ένιωθαν ασφαλείς και βοηθούσαν το έργο των αυτοκρατόρων. 
Αν και ανήκαν σε διαφορετικά έθνη, αποδέχονταν όλοι το ρωμαϊκό νόμο, τη χριστιανική θρησκεία και την ελληνική γλώσσα. Ήταν τα κοινά στοιχεία που τους ένωναν.

Στο δυτικό κράτος όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. 

Δυτικό τμήμα ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

Εκεί, οι Γότθοι με αρχηγό τον Αλάριχο κατάφεραν να κυριεύσουν τη Ρώμη, να τη λεηλατήσουν επί τρεις ημέρες και ν' αποχωρήσουν παίρνοντας μαζί τους μεγάλο μέρος των θησαυρών της (410 μ.Χ.).

Η κατάληψη της Ρώμης αππό τον Αλάριχο

Το ίδιο σχεδίαζαν να κάνουν, λίγα χρόνια αργότερα, και οι Ούννοι, που με αρχηγό τον Αττίλα απειλούσαν τα σύνορα του Δυτικού ρωμαϊκού κράτους. 

Ο Αττίλας, πίνακας του Ντε Λακρουά

Ο Ρωμαίος στρατηγός Αέτιος όμως, αφού συμμάχησε πρώτα με τους Γότθους, νίκησε τους Ούννους και συνέτριψε το στρατό τους στα Καταλαυνικά Πεδία.

 Τα επόμενα χρόνια οι οργανωμένες γοτθικές φυλές επιτέθηκαν πάλι κατά των δυτικών επαρχιών. 
Το Δυτικό ρωμαϊκό κράτος, αδύναμο οικονομικά και στρατιωτικά, δεν μπόρεσε αυτή τη φορά να τους αντιμετωπίσει. Έτσι, μια απ’ αυτές τις φυλές, οι Βάνδαλοι, με αρχηγό τους το Γελίμερο, πέρασαν το Ρήνο και μέσα από τη Γαλλία και την Ισπανία έφτασαν στο Γιβραλτάρ. Από εκεί, σχεδόν ανεμπόδιστοι, πέρασαν στη βόρεια Αφρική κατέλαβαν την Καρχηδόνα και την έκαναν πρωτεύουσα τους.

Με την ίδια ευκολία οι Γότθοι κατάκτησαν τις δυτικές επαρχίες, της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας. Στην τελευταία μάλιστα, ο αρχηγός των Οστρογότθων Θευδέριχος ίδρυσε το «γοτθικό βασίλειο της Ιταλίας» με πρωτεύουσα τη Ραβέννα.

Ο Θευδέριχος

Ο τάφος του Θευδέριχου στη Ραβέννα της Ιταλίας

Έτσι το 476 μ.Χ. το δυτικό ρωμαϊκό κράτος διαλύθηκε οριστικά.

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ

Την εργασία επιμελήθηκε ο μαθητής Ιορδάνης Χ.

ΟΙ ΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ- ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η ακτογραμμή της χώρας μας παρουσιάζει μια μεγάλη εναλλαγή απόκρημνων ακτών, αμμουδερών παραλιών, μικρών και μεγάλων χερσονήσων, μαγευτικών όρμων, κόλπων, καθώς και μικρών και μεγάλων νησιών. Άλλωστε ολόκληρη η Ελλάδα είναι ένα ακτογραφικό στοιχείο, είναι το «ακρωτήριο» της Βαλκανικής χερσονήσου (της χερσονήσου του Αίμου).

Το σύνολο των ακτογραφικών στοιχείων της χώρας μας αποτελεί τον οριζόντιο διαμελισμό της και επειδή παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία μορφών, η χώρα μας έχει πολύ μεγάλο μήκος ακτών.

Οι μεγαλύτερες χερσόνησοι της Ελλάδας είναι οι εξής:

Αγίου Όρους ή Άθω, Σιθωνίας, Κασσάνδρας, Μαγνησίας, Αττικής, Αργολίδας, Λακωνική, Ταϋγέτου και Πυλίας. 

(Εντόπισέ τες στο χάρτη) 

Οι μεγαλύτερες χερσόνησοι

 Οι μεγαλύτεροι κόλποι της Ελλάδας είναι οι εξής:
Καβάλας, Στρυμονικός, Σιγγιτικός, Κασσάνδρας, Θερμαϊκός, Παγασητικός, Μαλιακός, Καλλονής, Β. Ευβοϊκός, Ν. Ευβοϊκός, Σαρωνικός, Κορινθιακός, Αργολικός, Λακωνικός, Μεσσηνιακός, Κυπαρισσιακός, Πατραϊκός, Αμβρακικός, Κισσάμου, Χανίων, Μιραμπέλου.  
(Εντόπισέ τους στο χάρτη)

Οι μεγαλύτεροι κόλποι

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τα μεγαλύτερα ακρωτήρια της Ελλάδας είναι τα εξής:
Νυμφαίο, Δρέπανο, Παλιούρι, Αρτεμίσιο, Κύμης, Καφηρέας (Κάβο Ντόρο), Σούνιο, Σκύλαιο, Μαλέας, Ταίναρο, Ακρίτας, Κυλλήνης, Άραξος, Άκτιο, Σίδερος. 
     (Εντόπισέ τα στο χάρτη)

Τα μεγαλύτερα ακρωτήρια

 ΚΑΝΤΕ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΣΤΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι μεγαλύτεροι πορθμοί είναι του Ευρίπου, της Πρέβεζας και του Ρίου ενώ ο μεγαλύτερος ισθμός είναι αυτός της Κορίνθου. 

(Εντοπίστε και αυτούς στο χάρτη)

Οι μεγαλύτεροι πορθμοί και ο ισθμός της Κορίνθου

Η ΔΙΩΡΥΓΑ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

Η διώρυγα της Κορίνθου

Από την αρχαιότητα ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος είχε σκεφτεί να «κόψει» το κομμάτι γης (τον ισθμό) που εμπόδιζε την πλεύση των πλοίων από τον Κορινθιακό στο Σαρωνικό Κόλπο. Στους νεώτερους χρόνους ο Ιωάννης Καποδίστριας σκέφτηκε να πραγματοποιήσει τη διόρυξη (να κατασκευάσει διώρυγα), αλλά το οικονομικό κόστος ήταν απαγορευτικό για ένα τέτοιο εγχείρημα. 
Πολύ αργότερα, η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε στην υλοποίηση του έργου, το οποίο ξεκίνησε το Μάρτιο του 1882. Το έργο ανέλαβε ο Ούγγρος στρατηγός Τυρ. Τα εγκαίνια της Διώρυγας της Κορίνθου έγιναν στις 25 Ιουλίου 1893.

Κάντε ΚΛΙΚ στην εικόνα 

 

 

 

και παρακολουθήστε μια ταινία 22 λεπτών, δημιουργημένη με το σύστημα του animation (εικονοκινητική τεχνική) η οποία αναπαριστά με μοναδικό τρόπο το εξαιρετικό μνημείο τεχνικού πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, τον Δίολκο: μια οδό από ξηράς για την μεταφορά πλοίων ανάμεσα στον Σαρωνικό και τον Κορινθιακό κόλπο κατά μήκος του Ισθμού της Κορίνθου, τότε που δεν υπήρχε ο πορθμός. Η ταινία παρουσιάζει πολλές άλλες τεχνολογικές λεπτομέρειες, αλλά σκηνές της ζωής των ναυτικών εκείνης της μακρινής εποχής.

 

ακτογραφικα στοιχεια

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Το διάταγμα των Μεδιολάνων και η στήριξη του από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο βοήθησαν στην καθολική εξάπλωση του Χριστιανισμού. Ο Κωνσταντίνος μετά το 313 μ.Χ.:

•  Προτιμούσε τους Χριστιανούς στις δημόσιες θέσεις και το στρατό. 
• Συγκάλεσε Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια (325 μ.Χ.) και βοήθησε τους χριστιανούς να λύσουν τις θεολογικές τους διαφορές. 
• Βαπτίστηκε ο ίδιος Χριστιανός, λίγο πριν το θάνατό του (337 μ.Χ.) 

Ο σταυρός σύμβολο της θρησκείας και του κράτους

Την ίδια θετική στάση για τους Χριστιανούς τήρησε και ο γιος του Κωνστάντιος, που τον διαδέχθηκε.

Ο Κωνστάντιος

 Η πολιτική αυτή διακόπηκε όταν, το 361 μ.Χ., ανέλαβε αυτοκράτορας ο ανιψιός του Κωνσταντίνου, Ιουλιανός.

Ο Ιουλιανός

Ο Ιουλιανός είχε σπουδάσει αρχαία ελληνική φιλοσοφία στην Αθήνα και την Αντιόχεια. Οι σπουδές και η ζωή του στην Αθήνα τού προκάλεσαν το θαυμασμό για τον ελληνικό πολιτισμό, τους ολύμπιους θεούς και τη λατρεία τους. Γι’ αυτό, όταν έγινε αυτοκράτορας, προσπάθησε να επαναφέρει τη λατρεία της παλαιάς θρησκείας και να περιορίσει τη χριστιανική. 

Ο Ιουλιανός σε νόμισμα της εποχής

Η αρχαία θρησκεία όμως βρισκόταν πλέον στη δύση της και η νέα στην ανατολή της.

Ο Ιουλιανός θυσιάζει στα είδωλα  (Από Βυζαντινό χειρόγραφο)

     

Η προσπάθεια αυτή του Ιουλιανού, παρότι δεν είχε άμεσα αποτελέσματα, δημιούργησε σοβαρές αντιδράσεις και διαμάχες ανάμεσα στους πιστούς των δύο θρησκειών. Γι’ αυτό ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος, που τον διαδέχτηκε κήρυξε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία και πήρε αυστηρά μέτρα κατά της θρησκείας των εθνικών :

Ο Θεοδόσιος ο Α΄

• Έκλεισε τους αρχαίους ναούς, απαγόρευσε τη λατρεία των αρχαίων θεών και όρισε, με νόμο, βαρύτατες ποινές για τους παραβάτες. 
• Κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες (392 μ.Χ.), τα Ελευσίνια μυστήρια κι έκλεισε το Μαντείο των Δελφών. 
• Ανέχτηκε την καταστροφή και τη λεηλασία αρχαίων ναών, μνημείων και έργων τέχνης από φανατικούς χριστιανούς.

Φανατικοί χριστιανοί καταστρέφουν αρχαία μνημεία

Για όλα αυτά οι χριστιανοί ονόμασαν το Θεοδόσιο «Μέγα» 

Ο Θεοδόσιος ο Α΄ σε χρυσό νόμισμα της εποχής

και τον Ιουλιανό «Παραβάτη» ή «Αποστάτη». 
Ο χριστιανισμός όμως τελικά επιβλήθηκε με τη διδασκαλία του και το έργο των πατέρων της εκκλησίας. Ιδιαίτερη συμβολή στην ειρηνική εξάπλωση του χριστιανισμού είχαν οι τρεις ιεράρχες, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός και Ιωάννης ο Χρυσό­στομος, οι οποίοι συνδύασαν την αρχαία ελληνική παιδεία με τα διδάγματα της νέας θρησκείας.

Οι τρεις ιεράρχες

 ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:

Την εργασία επιμελήθηκε η μαθήτρια Ιουλία  Μ.